revalidatietraject

In mei 2013 kreeg ik de diagnose EDS, vanuit het maasstad ziekenhuis werd er een revalidatietraject aangeboden. Helaas begon dit traject pas in november. Omdat de pijn in mijn pols niet minder werd, mocht ik al eerder starten met fysiotherapie. De spier in mijn onderarm bleek zwaar overbelast, daarom had ik zo'n last van mijn pols. De spier in mijn onderarm was keihard, om deze weer te ontspannen werd gestart met dry-needle therapie. Bij deze therapie wordt er een (droog) acupunctuurnaaldje op triggerpoints in een spier gezet. Door het prikkelen van de triggerpoints, gaan de spieren weer ontspannen. De eerste keer zette de fyiostherapeut het naaldje in mijn onderam, maar dat was zo pijnlijk en heftig dat ze daar mee stopte. Ze ging de naaldjes vanaf dat moment in mijn schouder zetten, daar zijn punten die in verbinding staan met je pols. Heel bijzonder, als ze op mijn schouder bezig was dan voelde ik dat in mijn pols. Gelukkig knapte mijn pols zienderogen op.

In november mocht ik dan eindelijk starten met het revalidatietraject, minimaal 2x per week werd ik een middag in het revalidatiecentrum van het Maasstad ziekenhuis verwacht. De eerste middag was, uiteraard, heel spannend. Het was een groepsrevalidatie en ik zou op de eerste middag de groep ontmoeten. Onze groep bestond uit 7 vrouwen, allemaal hadden wij EDS. Op maandag kregen we een stuk theorie van fysiotherapeuten en maatschappelijke werk, voornamelijk over grenzen aangeven. Op donderdag kregen we ergotherapie en individuele fysiotherapie. Daarnaast moest ik soms nog op dinsdag naar het maasstad voor een extra sessie bij de fysiotherapeut. Bij maatschappelijk werk moesten we doelen maken, wat wilden we bereikt hebben aan het einde van het traject. Dit moesten kleine, haalbare doelen zijn. Ik had maar 1 doel: weer 100% beter gemeld worden op het werk en weer op dezelfde groep werken als ik deed. Ze vonden dit een erg optimistisch doel en eigenlijk niet haalbaar. In de zorg werken terwijl je EDS hebt is iets wat niet raadzaam is en al helemaal niet op een fysiek zware groep als waar ik werkte. Ik was er enorm op gebrand om het tegendeel te bewijzen. De uren bij maatschappelijk werk waren best pittig, het ging heel erg over je gevoel en grenzen aangeven. Als er iets was wat ik niet kon, was het wel mijn grenzen aangeven.

Bij ergotherapie kregen we tips om hele normale dingen, op een goed manier te doen. Zo leerden wij hoe wij moesten stofzuigen, eten snijden, strijken. Hele normale dingen, maar doordat wij zo hypermobiel zijn gebruikten wij onze gewrichten op een verkeerde manier. Hierdoor kregen wij pijnklachten.
Bij fysiotherapie moest ik zelfs op de juiste manier leren lopen, dit had ik al die jaren op een verkeerde manier gedaan. Dit had knieklachten en rugklachten als gevolg.
Ik kreeg steunzolen, wat een verademing was dat. Ik kreeg spalken voor mijn polsen om mee te slapen. Het vermoeden bestond dat ik mijn polsen in onmogelijke posities had in mijn slaap, waardoor ik 's morgens al opstond met pijnlijke polsen. Later werden er nog silicone spalken aangemeten, die ik kon dragen tijdens mijn werk. Ook kreeg ik silversplints, zodat ik mijn vingers niet meer kon overstrekken en ze niet uit de kom konden.

silversplints

Ineens had ik allerlei attributen, ik vond dit heel confronterend. Maar het hielp wel. 

Aan het begin van het traject kregen wij te horen dat we halverwege het traject, onder begeleiding van de fysiotherapeuten, de sportzaal in gingen om te sporten. Wij waren daar allemaal vrij sceptisch over, in onze beleving konden we helemaal nooit meer sporten. Het was erg moeilijk om de knop om te zetten en het positief te zien. Gelukkig bleek ik een snelle leerling en ging het lichamelijk snel vooruit. De behandelingen bij de fysio hielpen goed en ook de hulpmiddelen deden hun werk. 

Tijdens mijn ziekteperiode bleef ik 1 a 2 keer per week langs gaan op mijn werk, ook tijdens mijn revalidatietraject. Ik had ook regelmatig een afspraak bij de bedrijfsarts. Doordat ik lichamelijk weer vooruit ging, was ik er op gebrand om weer aan het werk te gaan. Gelukkig kreeg ik groen licht van de bedrijfsarts en mocht ik zelfs mijn eigen opbouwschema maken. Nog tijdens het revalidatietraject begon ik ook met opbouwen van uren op mijn werk. Dit was heel pittig met ook de zorg voor de prinses er nog bij. Maar het lukte mij! 

In februari 2014 kwam mijn revalidatietraject aan zijn eind. Ik had nog recht op een half jaar fysiotherapie in het maasstad ziekenhuis, maar ik bedankte daar voor. Ik was wel klaar met al die rondjes naar het maasstad. Ik ging hier in het dorp op zoek naar een fysiotherapeut en ik vond er eentje. Hij wist niks over EDS, maar heeft mijn revalidatiemap gelezen. Daarnaast ging hij heel erg af op de dingen die ik aangaf. Nu 4 jaar later kom ik nog steeds bij hem. 

Helaas lukte het niet om binnen een jaar weer 100% beter gemeld te zijn op het werk, dat duurde 1 jaar en 3 weken. Wat een heerlijk gevoel om weer volledig beter gemeld te zijn!