zaterdag 21 juli 2018

als het maar gezond is

Een enorme dooddoener als je het mij vraagt. Maar deze opmerking wordt maar als te vaak gegeven als iemand zwanger is. Ik krijg daar altijd de kriebels van als iemand dat zegt, want is dat het allerbelangrijkste als er een baby op komst is?

Ik wil graag een situatie beschrijven die ik mee maakte toen ik zwanger was van de oudste.

Ik werk met mensen die een verstandelijke beperking hebben, daarbij hebben ze een lichamelijke beperking en een aantal heeft daarnaast ook nog een visuele beperking. Veel verder verwijdert van de opmerking 'als het maar gezond is' kun je niet zijn.

Ik was aan het werk en ik had net tegen de cliënten verteld dat ik zwanger was. Dit zorgde voor een bijzonder tafel gesprek. De vraag werd gesteld of wij wilden weten of het een jongetje of een meisje was. Ik vertelde dat wij dit niet wilde weten. 1 van de cliënten antwoorde daarop: dat maakt ook niks uit he, als het maar gezond is. Mijn antwoord daarop was: Dat is wel een beetje een gekke opmerking eigenlijk, want jullie zijn eigenlijk niet gezond. Jullie kunnen niet lopen, jullie konden niet thuis blijven wonen, jullie kunnen niet voor jezelf zorgen, jullie hebben vaak wat moeite om de wereld te begrijpen. Het klinkt misschien heel hard dat ik dit zo gezegd heb, maar het is wel de waarheid. En de manier waarop ik het zei was uiteraard minder hard dan dat het nu op je scherm over komt.

Nadat ik dit had gezegd was het even stil, misschien dat ze ook nog even geschrokken waren van mijn opmerking. Tot 1 van de cliënten een opmerking gaf die ik nooit meer vergeet. Hij zei: Maar wij zijn wel gelukkig. Er klonken instemmende geluiden rondom de tafel en het gesprek ging verder over alle positieve dingen in het leven.

Maar wij zijn wel gelukkig. Dat vond ik zo bijzonder en zo mooi, ik heb daarna ook nooit meer gezegd: als het maar gezond is. Als het maar gelukkig is, dat is wat telt.

Mocht een kindje niet gezond zijn, dan zijn er natuurlijk zorgen. En natuurlijk wil je het beste voor je kind en wil je niet dat het leven van je kind bestaat uit veel dokters/ziekenhuisbezoeken. Maar gezond zijn is niet alles in het leven. Een kind wat volgens onze maatstaven niet gezond is, kan een heel vrolijk en gelukkig kind zijn.

Gelukkig zie ik op social media kinderen voorbij komen die enorm gelukkig zijn, terwijl ze misschien niet aan het perfecte beeld van veel mensen voldoen. Heerlijk vind ik dat om te zien. Dan denk ik terug aan de opmerking 8 jaar geleden: Maar we zijn wel gelukkig.....

donderdag 19 juli 2018

bodieboost



Zoals je wellicht hebt gelezen ben ik deze week begonnen met de bodieboost methode. In deze blog leg ik in het kort uit wat dit inhoud.

Ik ben zelf in het bezit van het eerste boek en het dagboek, ik heb deze al een jaar of 4. Inmiddels zijn er nog 2 boeken verschenen. Volgens het boek val je 0,5-1 kg per week af.

De methode gaat uit van families (productgroepen) en van elke familie mag je elke dag 2 porties. Daarnaast mag je 2 smaakmakers per dag en moet je 2 jokermomentjes gebruiken elke week. Een jokermoment is een verplicht snoep (hartig of zoet) moment, wat natuurlijk heel fijn klinkt! Je mag bv. ook 3 wijntjes per week.

Waar het om gaat is dat je je geen strijd maakt van het afvallen, maar dat je plezier hebt in eten. Dat je jezelf geen dingen hoeft te ontzeggen, dat je gewoon uit eten kan gaan. Je telt geen calorieën, je hoeft niks af te wegen. Een eetlepel is een eetlepel, een half bord is een half bord en een schaaltje is een schaaltje. Heerlijk als je daar niet over hoeft na te denken.

In principe mag je alles eten. Als je bijvoorbeeld de familie zuivel hebt dan valt daar kwark in, maar ook alle soorten yoghurt en vla. Je kunt hier dus zelf keuzes in maken. Als je een keer trek hebt in volle vla, dan is dat geen probleem als je dan de volgende dag weer magere yoghurt neemt. Dat vergt wel wat discipline, om niet steeds de minst gezonde optie te kiezen.

De jokermomenten zijn heel fijn, 2 verplichte snoepmomenten per week. Deze kun je zelf inplannen. Dus als je een verjaardag hebt, kun je gewoon dat taartje nemen. Dat is dan 1 jokermoment.

Uit eten kan ook gewoon, als je overdag je menu zo indeelt dat je 's avonds van verschillende families nog een portie over hebt kun je 's avonds iets lekkers uitkiezen van de menukaart. En als je die week nog een joker over hebt, kun je nog een toetje nemen ook. Eigenlijk hoeft niemand door te hebben dat je met deze methode bezig bent.

Ik vind het boek heel duidelijk beschreven, het leest makkelijk door. Er staat een hele familielijst bij met wat bij welke familie hoort en hoeveel 1 portie is. 1 appel is een portie, maar 3 mandarijnen ook. In het boek staan 10 weekmenu's en recepten, ook heel handig.

Ik heb een voedingsschema gekregen tijdens mijn Voeding Gezond traject en heb deze naast deze methode gelegd. Eigenlijk komt dit vrij aardig overheen. Het verschil is dat er bij Voeding Gezond erg de nadruk wordt gelegd op producten zonder toevoegingen, zoals suiker. Volkoren producten, gezonde keuzes. Bij bodieboost mag je ook wel eens een wat minder gezonde keuze maken, omdat het wel leuk moet blijven.

Voor nu ga ik de bodieboost methode gebruiken om weer goed in de flow te komen, ik ga daar bij wel proberen om daarbij de gezondere keuzes binnen de families te maken. Maar als dat een keer niet lukt, is dat ook niet erg.

dinsdag 17 juli 2018

dipje

Bij mij gaan dipjes altijd samen met lichamelijke problemen. Als ik ergens last van heb, zoals nu bijvoorbeeld met mijn schouder, werkt dat bij mij door in alles.
Ik kan niet sporten, maar ook niet werken. Hierdoor krijg ik veel minder beweging dan normaal, want ook mijn werk zorgt voor veel beweging. Ik wordt wat lui, er komt maar weinig uit mijn handen. Mijn lontje wordt korter. En terwijl ik juist meer tijd heb om de kinderen aandacht te geven, omdat niet werk ben ik juist geneigd om dat minder te gaan doen. En in plaats dat ik dan een beetje op mijn voeding let, omdat ik een stuk minder beweeg ga ik juist meer en ongezonder eten.

Een gezonde levensstijl blijft voor mij mentaal een enorme strijd en er hoeft maar iets tegen te zitten waardoor ik verval in oude gewoontes.

Tijd om weer op de rem te trappen. Maar hoe kom ik weer lekker in het voedingsschema dat ik heb? De motivatie is even weg, ondanks dat ik heel goed weet dat het nodig is. Ik bedacht mij dat ik een aantal jaar terug een tijd de methode van bodieboost heb gebruikt, deze boeken had ik nog liggen. Ik besloot deze methode te gaan gebruiken om zo weer in de goed flow te komen. Ik was gelijk weer gemotiveerd, op social media zocht ik wat vrouwen om te volgen die deze methode ook gebruiken om zo gemotiveerd te blijven.

Gistermiddag besloot ik, in een vlaag van verstandsverbijstering, een rondje te gaan wandelen. Er moest iets gebeuren, om weer in de goede flow te komen. Ik wilde niet wachten tot de avond, omdat ik bang was dat ik dan wel weer een smoesje bedacht zou hebben. Op het heetst van de dag, 31 graden, ging ik op pad. Ik liep bijna 4 km, wat eigenlijk nog best lekker was ondanks de warmte. Mijn schouder dacht er het hare van, maar die is inmiddels weer bij getrokken. Het was fijn om weer te bewegen, mentaal ook vooral. Weer even lekker mijn hoofd leegmaken. Hardlopen of een andere sport zit er nog even niet in, maar het wandelen ga ik er in houden zo lang ik iets ander nog niet kan.

Back on track dus, voor de 448e keer ofzo.....

Ik zal binnenkort een blog schrijven over de bodieboost methode.

donderdag 12 juli 2018

ontspullen deel 4

Inmiddels is het al weer 3,5 week geleden dat ik een update plaatste over mijn challenge om aan het einde van het jaar 250 meer spullen het huis uitgewerkt te hebben dan er in komen.

Vanwege mijn schouder is er de afgelopen 2 weken niks gebeurd met het ontspullen, maar er kwam wel genoeg in. De eerste 1,5 week is er wel veel gebeurd.

Het is te veel om alles op te schrijven, maar ik zal er een paar dingen uitlichten.

De eindstand na de vorige keer was trouwens -86

Een kleine samenvatting wat er o.a. uit ging:
Ik zocht de schoenenkast uit en daar konden 6 paar richting de voordeur.

Onze commode en ledikant verkocht ik via Facebook. Het zijn maar 2 dingen, maar ze namen onwijs veel ruimte in beslag.
Ik had bedacht dat al Sanne haar speelgoed naar boven moest. Er lag zo veel speelgoed beneden, terwijl ze bijna niet meer speelt. Dat zorgde voor een beetje paniek, want dat ging nooit passen op haar kamer. Daarom hebben we samen haar kamer onder handen genomen, we hebben alles uitgezocht en bekeken wat er weg kon, wat we evt. nog konden verkopen en wat ze wilde houden. Dit zorgde er voor dat er maar liefst 104 dingen weg gingen. En dan heb ik niet elk blaadje, stickertje of frutseltje voor 1 geteld, maar dat ging een beetje op gevoel. Een blaadje of 10 telde ik voor 1 of bv 5 kleine frutsels.



Ik verkocht ook nog wat dingen op Facebook.

Totaal gingen er 124 uit huis.

Wat kwam er o.a in?

Ik heb het een en ander aan speelgoed gekocht voor op vakantie, 7 dingen.

Sanne maakte nog een sleutelhanger toen we bij de haven in ons geboortedorp voor vlaggetjes dag. Heel leuk dat ze dit zelf kon maken.


Sanne spaarde van haar eigen geld een cameraatje bij elkaar. Ze kocht een kiddizoom flix, heel leuk ding.
Cas deed goed zijn best en verdiende alle stickers voor plasjes op het potje. Hij kreeg een politiehelicopter.
De dopper van Sanne was kapot, ze had een nieuwe waterfles nodig. Voor Cas kocht ik er ook gelijk eentje.

Totaal kwamen er 31 dingen in, eigenlijk iets te veel naar mijn zin.

De nieuwe stand: -179

















zondag 8 juli 2018

wrappers met kip

Tijd om weer eens een receptje te delen.

Ingrediënten voor 2 volwassenen en 2 kleine kinderen. Ter indicatie: Manlief at er 3, ikzelf 2, Sanne 1 en Cas een halve.
-350 gr. kipfilet
-400 gr. roerbakgroente
-1 ui
-1 paprika
-70 gr. tomatenpuree
-200 ml. water
-1 flinke theelepel gehakte knoflook of 1 teentje verse knoflook
-6 tortilla wraps
-santa maria seasoning mix voor fajita
-ijsbergsla


Bereidingwijze:
-snijd de kipfilet in hele kleine stukjes.
-snijd de ui en paprika in stukjes.
-bak de kipfilet en een beetje olie of bakboter een minuut of 3.
-doe de knoflook, ui, paprika en roerbakgroente erbij en bak een minuut of 5.
-voeg de tomatenpuree toe en roer goed door.
-voeg de kruidenmix toe samen met 100ml water, mocht je het te dik vinden dan voeg je nog wat water toe.
-laat het mengsel een paar minuten pruttelen.
-leg de tortilla wraps in de magnetron voor ongeveer 30 seconden.
-neem een tortilla wrap en beleg deze met wat ijsbergsla.
-schep er het kipmengsel overheen en rol de wrap op.


Een wrap rol je het beste als volgt op:
-leg de vulling in het midden van de wrap.
-vouw de zijkanten naar binnen over de vulling.
-neem het onderste stukje van de wrap en vouw deze flap over de zijkanten.
-rol de wrap verder op naar boven toe.


Eet smakelijk!

donderdag 5 juli 2018

agressie in de zorg

Laat ik voorop stellen dat de voorbeelden die ik hieronder noem niet over 1 en dezelfde cliënt gaan. Dit zijn voorbeelden uit 15 jaar werken met veel verschillende cliënten. 

Zoals ik eerder schreef is er iets gebeurd op het werk, waardoor ik even niet aan bloggen toe kwam. Vanwege de privacy van mijn cliënten kan ik er niet al te diep op in gaan. Maar het komt er in het kort op neer dat een cliënt op een bepaald moment tijdens zijn verzorging niet blij met mij was en mij een paar keer heeft gestompt op mijn schouder. Mensen met een verstandelijke beperking zijn oersterk, vooral als ze boos zijn. De stompen hebben er dan ook voor gezorgd dat ik een zwaar gekneusde schouder heb.
Ik heb hier veel last van en kon daardoor de eerste week eigenlijk niks. Inmiddels lijkt het langzaam wat beter te gaan. De pijn wordt langzaamaan wat minder, maar ik kan/doe nog steeds vrij weinig.

De dag dat het gebeurde dacht ik: Tja, risico van het vak. De afgelopen 15 jaar is mij dit nog niet overkomen, maar de kans zat er in dat het een keer zou gebeuren. Agressie hoort er nu eenmaal bij.

Terwijl andere mensen, vooral mensen buiten de zorg, zeggen: Dit kan toch niet! Je moet toch veilig je werk kunnen doen. Dit is toch onacceptabel! Ga je aangifte doen?

Het klopt dat zowel verbale als fysieke agressie veel voorkomt binnen de gehandicaptenzorg. Cliënten kunnen zich niet goed verwoorden en kunnen zich niet goed uiten. De 'gebruiksaanwijzing' wordt er meestal niet bijgeleverd en als je eenmaal denkt dat je weet wat er is en hoe je de cliënt goed kan begeleiden/helpen, gebeurd er iets waardoor de 'gebruiksaanwijzing' niet meer klopt en je weer opnieuw moet gaan onderzoeken.

Maar is dit dan gewoon en acceptabel? Of misschien is het meer de vraag: Wanneer zijn we dit normaal gaan vinden?

Als ik kijk naar de afgelopen 15 jaar dan is er veel veranderd in waar mijn grenzen liggen. Waar ik 15 jaar geleden nog enorm schrok als een cliënt mij uitschold, kijk ik daar nu niet meer van op en doet het mij niks. Het eerste kopje wat door de kamer vloog maakte best behoorlijk indruk op mij. De laatste jaren kijk ik niet meer op als er een kopje door de kamer vliegt. Langzaamaan zijn mijn grenzen steeds een beetje opgeschoven en hoorde agressie steeds meer bij mijn werk. En ondanks dat ik zag dat er cliënten waren waarbij de agressie steeds heftiger en gerichter werd, bleef ik mijn grenzen met wat ik acceptabel vond verleggen. Tot het moment dat er vorig jaar een dusdanige escalatie was dat we als team hebben gezegd dat we dit soort agressie niet konden begeleiden op onze woning.

Een moment dat mij is bijgebleven is het moment dat ik na het werk op zaterdagmiddag op de bank plof met manlief en de kinderen, na een hectische dienst. Er was een vrij heftige escalatie geweest en op de bank te midden van mijn geliefden dacht ik: Het had zo enorm fout kunnen gaan, als het iets anders was gelopen had ik hier nu niet gezeten... Dat was het moment dat ik dacht: die agressie, dat wil ik gewoon niet meer. Daar ben ik klaar mee.
Uiteindelijk heeft het nog een paar maanden geduurd voor de cliëntgroep is veranderd en de fysieke agressie minder werd.

Wat doet het met mij nu ik ziek gemeld ben als gevolg van agressie?
Uiteraard heb ik fysiek veel pijn en kan ik bv. mijn huishuiden niet doen, maar ook de zorg rondom de kinderen is lastiger.
Maar ik denk dat het mentaal nog het meeste met mij doet. Vanwege mijn aandoening is het de vraag hoe snel mijn schouder zal genezen of dat ik misschien wel blijvende schade aan over houdt. Dit maakt mij enerzijds bang, omdat ik in 2013/2014 zo enorm hard heb gewerkt om weer aan het werk te gaan en dat zou nu in 1 klap anders kunnen zijn. Daarnaast is het ook frustrerend dat ik zo weinig kan nu en dan ik niet weer wanneer ik weer aan het werk kan.
Het maakt mij onzeker. Wat als het niet goed komt met mijn schouder?
Wat ik nooit had verwacht is dat het mij ook boos maakt, boos op de cliënt dat hij mij bewust pijn heeft willen doen. Boos dat hij het in een oogwenk verpest kan hebben voor de rest van mijn leven. Ook al was het niet persoonlijk bedoeld, in dit geval had het ook 1 van mijn collega's kunnen zijn.
Maar er is nog een gevoel wat sterk aanwezig is, machteloosheid. Hoe komt het dat deze cliënt zo doet, waar komt het vandaan en wat kunnen we doen om deze cliënt te helpen? Dit zijn vragen die mijn collega's en mij al even bezighouden, maar we hebben het antwoord niet. Er kunnen wel 20 redenen zijn waarom dit is gebeurd.  Dat geeft een gevoel van machteloosheid en frustratie.

Steeds meer kom ik tot de conclusie dat dit niet acceptabel is, dat dit er niet gewoon bij hoort. Dat het niet normaal is om de ziektewet ingeslagen te worden. Maar de oplossing voor dit probleem ligt een stuk ingewikkelder. Het is in ieder geval zaak dat er door de begeleiders gelijk aan de bel getrokken wordt als er agressie aan de orde is. Dat medewerkers in de zorg hun eigen grenzen aangeven en bewaken. Dat er multidisciplinair overleg plaats vind om vanuit verschillende expertises te bekijken waar het gedrag vandaan komt en hoe de cliënt geholpen kan worden.

Een aantal dagen geleden was ik even op de groep en het werd mij gelijk duidelijk dat ik echt wel even tijd nodig heb om dit te verwerken en het een plekje te geven. Dat komt vanzelf als mijn hoofd daar weer naar staat.

Momenteel zijn mijn hoofd en hart alleen bezig met een enorm trieste gebeurtenis binnen een gezin hier in het dorp. Ik ken het gezin niet persoonlijk, maar de gebeurtenis houd mij enorm bezig en het breekt mijn moederhart. In gedachten ben ik bij het gezin en iedereen die dicht bij hen staat.



woensdag 4 juli 2018

peuterspeelzaal

Het is al weer even geleden dat ik een blog schreef. Eerst ging de laptop kapot en daarna gebeurde er iets op het werk waardoor het bloggen niet lukte. Misschien dat ik hier nog een blogje over schrijf.

Sanne hebben we zonder te twijfelen ingeschreven toen ze 1,5 jaar was. Toen ze ruim 2,5 jaar mocht ze eindelijk en ze is altijd met veel plezier gegaan. Als ik werkte dan ging ze naar mijn schoonzusje, daar had ze niet veel andere kindjes om zich heen. Daarom was de keus voor de peuterspeelzaal zo gemaakt. Pas toen ze naar de kleuterschool ging, zijn we overgestapt naar een gastouder

Met Cas lag dat iets anders. Hij gaat sinds hij 3 maanden is naar de gastouder waar, in wisselende samenstellingen, veel kindjes zijn om mee te spelen. Kindjes van alle leeftijden, maar ook een stuk of 5 van zijn eigen leeftijd. Hij heeft het daar super naar zijn zin. Hij speelt daar, leert samen spelen, netjes aan tafel zitten met eten, liedjes zingen, knutselen. Eigenlijk doet hij daar dezelfde dingen als bij een peuterspeelzaal.

Manlief en ik hebben het al een paar keer besproken en ons idee was om Cas niet naar de peuterspeelzaal te laten gaan, omdat hij 2 a 3 x per week naar de gastouder gaat. Hij leert daar ongeveer dezelfde dingen. Daarnaast zouden de kosten en stuk hoger liggen dan toen bij Sanne. Het viel toen nog niet onder kinderopvang en het was niet inkomensafhankelijk. Het zou flink duurder worden voor ons, naast de kosten van de gastouder.
Het leek mij trouwens ook wel gezellig om hem tot zijn 4e verjaardag thuis te hebben.

Cas is erg ondernemend en heel leergierig. Momenteel gaat zijn ontwikkeling dan ook met sprongen vooruit. Thuis is hij vooral opstandig en niet zo heel goed in luisteren, dit zorgt voor veel frustratie bij zowel hem als mij. Helemaal nu ik al een week thuis ben en eigenlijk niks kan. Dat bracht ons deze week toch weer op een gesprek over de peuterspeelzaal. Is het misschien toch verstandig om Cas naar de peuterspeelzaal te laten gaan?

Voordelen:
-in contact komen met andere kinderen. Bij de gastouder zijn ook de kinderen die er komen 'eigen', dit gaat altijd heel goed. Met kindjes op de peuterspeelzaal is het contact toch anders. Cas heeft graag kindjes om zich heen.
-kinderen leren naar elkaar luisteren en hoe je om moet gaan met elkaar.
-het leren van nieuwe dingen/vaardigheden. Liedjes, spelletjes, knutselen. Dit is uitdagend.
-iets doen zonder mama brengt nieuwe verhalen met zich mee.
-voorbereiding voor school.
-het is goed voor hem om juffen te krijgen waar hij naar moet luisteren en de structuur van school te leren.

Vanmorgen zijn we even naar binnen gelopen bij de peuterspeelzaal om eens te kijken. Ik was Cas al kwijt zodra we binnen waren. Hij ging gelijk spelen, was totaal niet verlegen en vond het ook totaal niet gek dat de juffen een handje kwamen geven en dat er kinderen naar hem toe kwamen. Hij heeft even gespeeld en we zijn even aan tafel gaan zitten om een puzzeltje te maken. Hij wilde niet meer weg :-)

Hem daarom gelijk maar ingeschreven en waarschijnlijk kan hij na de zomervakantie al beginnen.