loslaten

Wanneer begin je met het loslaten van je kinderen?
Eigenlijk al vanaf het moment dat je kleintje geboren wordt, 9 maanden heb je je kleintje bij je gedragen en dan moet je hem of haar loslaten aan anderen. Al is het in het begin alleen aan papa, je begint gelijk met loslaten. Na een tijdje gaan veel moeder weer aan het werken, vaak vinden moeders het dan lastig om hun kleintjes dan achter te laten bij een gastouder of opvang.
Vervolgens gaan ze naar de peuterspeelzaal, ook weer zo'n moment van loslaten. Je vertrouwt je kleintje toe aan de peuterjuf, meestal 2 dagdelen per week.
Als je kleintje 4 wordt kom je als moeder in een heel andere wereld terecht, de basisschool. 5 dagen per week vertrouw je je kind toe aan de juffen op school. Ineens is je kleintje meer tijd op school dan bij jou. Ineens weet je niet meer precies wat er allemaal gebeurd in het leven van je kleuter, hier was de prinses altijd vergeten wat ze had gedaan op school. Ik kreeg maar mondjesmaat informatie.
Zwemles is het volgende los laat moment. Zelf zit je achter een raam te kijken hoe je kind leert zwemmen door de zwemjuf. De eerste keer dat de kurk af gaat is dan toch spannend vanachter dat raam.
Gek genoeg had ik met alle bovenstaande loslaat momenten niet zo veel moeite. Maar nu is de prinses 7 en wil graag haar wereld verder gaan vergroten. Dat vind ik wel moeilijk.
Het liefst zou ze alleen naar school gaan, maar dat vind ik nog niks. Ze moet dan een hele drukke weg oversteken en dat zie ik echt nog niet zitten. Ik vraag mij wel af hoe lang ik dit nog tegenhouden. Vorige week had de prinses besloten dat ze alleen naar turnen zou gaan. Ze heeft een vrij uitgesproken mening en ze was echt niet van gedachten te veranderen. Mama hier zette haar bedenkingen aan de kant en ze mocht alleen naar turnen. Ik wil haar het vertrouwen geven dat ze dat zelf kan doen en dat ze haar wereld kan vergroten.  Ze komt nu eenmaal wel op een leeftijd dat het logisch is dat ze haar wereld wil vergroten en zelf dingen wil gaan doen.
De prinses ging dus alleen naar turnen, ik hield ondertussen mijn hart vast en moest mij echt tegenhouden om haar niet achteraan te fietsen om te kijken hoe of ze veilig was aangekomen. De deugniet bleek de oplossing te zijn, hij was zo lekker in de tuin aan het spelen dat ik hem echt niet mee kreeg. Ik moest er dus maar gewoon van uit gaan dat ze veilig was aangekomen en dat ze weer veilig thuis zou komen.
Netjes op tijd kwam ze weer terug, ze bleek alleen nog wat vergeten en moest nog even terug om dat te gaan halen. Die tweede keer ging al een stuk makkelijker, omdat ik wist dat de eerste keer goed gegaan was.

Ze wordt steeds ouder en heeft mij steeds minder nodig. Ze vindt ze steeds haar eigen weg in de wereld, zonder dat ze mama’s hand nodig heeft. Dat zal de komende jaren alleen maar meer worden....

Hebben jullie moeite met loslaten?